Geschiedenis

De slimme manier waarop vossen samenwerken met als doel eend op het menu te krijgen is door de jaren heen veel geobserveerd. Terwijl de ene vos zich in de buurt van de waterkant verstopt, rent de andere al springend en huppelend langs het water op en neer, waarbij hij steeds met zijn prachtige pluimstaart wild kwispelt. Al snel wordt een groep eenden nieuwsgierig en komt dichterbij om eens te kijken waar al die drukte goed voor is. Het spelletje eindigt als de eenden ver genoeg genaderd zijn om door de verdekt opgestelde metgezel te kunnen worden besprongen. Indianen bootsten deze slimme truck na door een vossenvacht snel aan een touw langs het water heen en weer te trekken, en hadden daarmee wisselend succes. Later is aan honden geleerd de eenden naar de jager te brengen op dezelfde wijze als de vos dat deed. Dat hele spel is “Tolling” genoemd, naar het engelse “Tollen” hetgeen zoiets betekent als lokken of dichterbij brengen.

Al lang geleden werden in Europa dit soort lok-honden gebruikt om eenden in een net te lokken. Iets meer dan honderd jaar geleden, in het district “Little River” in “Yarmouth County” in het zuidwesten van Nova Scotia, gebruikte de jagers ook lokhonden die net zoals de “MicMac Indian Dog” waterwild naar de kant lokte precies zoals de vos dat deed. Deze honden waren het resultaat van kruisingen met de verschillende retrievers, waaronder waarschijnlijk Leverkleurige flatcoated retriever, Golden retriever, bruine spaniël, Ierse Setters, labrador en gele Border Collie achtige honden. Er wordt echter ook wel een verhaal verteld waarin het Nederlandse Kooikerhondje een belangrijke schakel vormt bij het ontstaan van de Toller. Zo bestaan wat betreft de exacte afkomst verschillende verhalen en wellicht zal nooit met zekerheid gezegd kunnen worden hoe het precies gegaan is. Hoewel de unieke wijze van jagen van deze honden dus al meer dan honderd jaar bestaat is van een officiële registratie en schriftelijke rasstandaard pas sprake in 1945. Oorspronkelijk werd het ras “Little River Duck Dog” of “Yarmouth Toller” genoemd, maar toen de Canadese Kennel Club het ras in de eind vijftiger jaren ging registreren veranderde deze naam in de huidige “Nova Scotia Duck Tolling Retriever”. Vanwege de lange naam van het ras wordt de afkorting “Toller” algemeen gebruikt.

Volledige internationale erkenning van de FCI kreeg het ras in 1982. In 1995 werd er in het parlement van Nova Scotia een wet aangenomen, ter gelegenheid van de vijftigjarige erkenning van het ras door de Canadese Kennelclub, die ingediend was door Dhr. Allister Surette. Daarin werd verklaard dat de Nova Scotia Duck Tolling Retriever de officiële Hond van Nova Scotia was.

De Amerikaanse kennel club erkende het ras in 2002 Er is inmiddels een respectabel aantal Nova Scotia Duck Tolling Retrievers in Canada, Amerika en Europa.